| HYA | In de meridiaan 10 p.m. (GMT) 1 april. Zichtbaar van maart t/m mei. |
Hydra was de negenkoppige slang die Hercules moest doden als een van zijn “twaalf werken”. Elke keer als hij een kop afsloeg groeide er twee andere in de plaats.
Hercules redde zich eruit door zijn neef de stomp van elke afgehouwen nek dicht te laten branden waardoor er geen nieuwe koppen konden groeien. Midden in de strijd stuurde Juno (of Hera) Cancer de Kreeft om Hercules aan te vallen en hem af te leiden. De kreeft beet Hercules die erop trapte en haar doodde. Voor haar moed beloonde Juno de kreeft met een plaats aan de hemel (zie Cancer).
Net als bij andere grote sterrenbeelden hebben sommige kaartenmakers geprobeerd de slangenvorm van Hydra onder te verdelen. In 1805 amuseerde Franse astronoom Joseph Lalande zich met het verzinnen van een sterrenbeeld, Felis genoemd, de Kat. “Ik ben dol op katten”, schreef Lalande. “De sterrenhemel heeft me in mijn leven genoeg problemen bezorgd, dus haal ik er nu grapjes mee uit”. Lalande stelde zijn kat samen met de sterren van Hydra en Antlia, maar het idee heeft hem niet overleefd.
Hydra is er nog steeds en slingert zich door een kwart van de hemel.
Alpha (α) Hydrae of Alphard: Een oranje gekleurde Reus, de helderste ster in Hydra.
Epsilon (ε) Hydrae: Een binair systeem waarvan de beide componenten contrasterende kleuren laten zien. Diameters van minimaal 3″ (75mm) en enige vergroting scheiden de componenten in een blauwe en gele ster van resp. m3 en m7 met een omtrektijd van ongeveer 1000 jaar.
R Hydrae: De lichtverandering van deze Mira-ster, een van de eerste bekende veranderlijken, werden voor het eerst gezien tegen het eind van de 17e eeuw. Ze varieert van een maximum van m3,5 tot een minimum van 10,9 in 13 maanden.
V Hydrae: Dit zeldzame exemplaar van een koolstofster is een Rode Reus met een lage temperatuur die koolstof produceert. Ze is zo dieprood dat je er alleen al door haar kleur zeker van kunt zijn dat je haar gevonden hebt. De ster varieert wat grillig tussen m6 en 12, met twee perioden, een van ca. 18 maanden en de ander van ca. 18 jaar.
M 48 (NGC 2548): M 48, lang beschouwd als een ontbrekend Messier-object omdat hij de positie ervan verkeerd opgaf, wordt nu beschouwd als dezelfde als NGC 2548, een grote open sterrenhoop die het best te zien is door een verrekijker of een een telescoop met een breed gezichtsveld.
M 83: Dit merkwaardige spiraalstelsel heeft drie duidelijke spiraalarmen. Met m8 is het een van de helderste in verrekijkers zichtbare galexieën. Meer gedetailleerd zie je het met een telescoop met een grotere vergroting. Let op “nieuwe” sterren daar, want M 83 heeft in de laatst 75 jaar 4 supernova’s geproduceerd.
NGC 3242: Deze nevel (in het het Engels Ghost of Jupiter Nebula) is de helderste planetaire nevel in dit deel van de hemel. Hij heeft een diameter van ca. 16 boogseconden en toont zijn structuur duidelijk in een 250mm telescoop.